de rouwkaart

Ine's laatste reis

Beste familie en vrienden

Vandaag 28 juni  om even na vieren is Ine overleden (een dag nadat we 42 jaar voor de wet getrouwd waren ). Ze is rustig ingeslapen in het bijzijn van de kinderen, de schoonkinderen en mij. Het is allemaal vredig en sereen verlopen. Natuurlijk emotioneel maar ook met veel troost. Wij zijn dankbaar dat Ine het  op deze wijze het leven heeft kunnen afronden. Ine was zonder wrok en tevreden over het leven zoals dat tot nu was.  Helaas is haar leven na 62 jaar, veel te vroeg geëindigd.

We hebben vandaag nog een korte wandeling gemaakt over de dijk in het vernieuwde Aa - dal achter ons huis. Ine vond het heerlijk om nog even buiten te zijn op haar favoriete wandelrondje, ondanks de forse regenbui.

We zullen maandag definitief afscheid van Ine gaan nemen. De uitnodigingen gaan daarvoor morgen de deur uit.

Anne, Rob, Philip, 

Luuk, Els, Juul, 

Teun, Vera 

Carel

Naar zee en weer thuis 17 juni 2017

Beste allemaal,

Met het gezin hebben we heerlijke dagen aan zee gehad. Het weer was prachtig, een stralende zon en een helderblauwe hemel. Met de kinderen met aanhang en kleinkinderen zaten we in een huis apart, een dorp verderop, zodat mama ook regelmatig rust kon nemen. We hebben elkaar dit weekend natuurlijk wel veel gezien. Als gezin samen op het strand of aan de koffie en daarnaast was er ook ruimte voor individuele gesprekken met mama. De fijne plek, het mooie weer en vooral het samenzijn zorgt er toch voor dat het verdriet en de wanhoop en de verslagenheid iets beter te verdragen zijn. Voor mama was het een intensief weekend, maar het is haar wel gelukt om voorbij de ellende te kijken en oprecht te genieten. Zoutelande is een plek waar ze veel warme herinneringen aan heeft en waar ze zich altijd fijn voelt. Het was heel bijzonder dat we haar daar nog een keer mee naar toe konden nemen. Op zondag is onze lieve nicht Merel samen met Bas afgereisd naar Zoutelande om ons als gezin nog één keer vast te leggen op de gevoelige plaat. Dierbare, prachtige foto’s zijn het geworden.

De medicijnen tegen de misselijkheid helpen wel iets, alhoewel er ook weer andere vervelende bijwerkingen zijn. Het middel werkt opwekkend, waardoor mama slechter slaapt. Het is kiezen uit twee slechten. De uitzaaiingen in haar buik zullen steeds meer effect gaan hebben op de werking van haar spijsverteringssysteem.  Mama heeft elke dag iets minder energie. Ze is dan nu ook echt bezig met afscheid nemen. Ook zijn er nog een aantal zaken die ze zelf wil regelen, nu het nog kan. Wekelijks vind er een gesprek plaats met de huisarts. Mama heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze niet uitzichtloos wil afwachten en zelf de regie wil hebben over haar dood. Zij zal zelf aangeven wanneer voor haar de grens bereikt is. Voor ons rest er nog een korte tijd om van mama te genieten, herinneringen op te halen en vragen te stellen. We beseffen ons heel goed dat de tijd nooit toereikend zal zijn, maar zijn ook heel dankbaar dat er tijd is om afscheid te nemen.

We houden jullie op de hoogte,

liefs, Anne. 

ine 9 juni

9 juni

Het is alweer 9 dagen geleden dat we op het blog hebben geschreven dat de operatie niet door heeft kunnen gaan en dat de perspectieven voor Ine slecht zijn. Dat is nu niet anders geworden. Gisteren hebben we nog een bezoek afgelegd aan de oncoloog, samen met alle kinderen. Om nog eens te horen hoe deze  ( althans zeker nog voor ons ) plotselinge wending toch heeft kunnen gebeuren en hoe het nu verder gaat.

 Uiteindelijk blijkt dat niet alle kankercellen in een vroeg stadium kunnen worden ontdekt; niet met de PET scan en ook niet bij de ingrepen die Ine al heeft gehad. Het werd pas tijdens de geplande operatie van 30 mei duidelijk dat er in de buikwand de kwaadaardige kankercellen zich hadden ontwikkeld; het lab heeft dat tijdens de operatie onderzocht en bevestigd.

Na van de schrik enigszins hersteld te zijn rest het gevoel van verslagenheid; dat we met zijn allen niets meer kunnen doen dan Ine ondersteunen en de resterende tijd zo zinvol  en mooi mogelijk in te vullen. Rondom 6 juni is voor ons geen  D –Day gebleken.

We zijn sinds gisterenavond aan zee met de familie; Voor Ine best inspannend en we  hopen dat ze het volhoudt en natuurlijk dan nog met een paar dagen mooi weer.

Ine heeft nog steeds weinig tot geen energie en de misselijkheid overheerst. We proberen nog wat aan te passen met de medicijnen om dat te verbeteren. Dat gebeurt na overleg met de oncoloog en vanaf donderdag onder de begeleiding van de huisarts samen met de palliatief arts.

Ine blijft verwonderd over alle aandacht die haar ten deel valt; ze is er verlegen onder, maar waardeert alle steun in welke vorm dan ook  enorm. Het houdt haar mede op de been, hoe moeilijk “de toekomst” ook is.

Er komen allerlei verzoeken binnen om elkaar nog een keertje te zien. Met pijn in mijn hart zal ik slechts enkele  mensen kunnen  zien; mijn geest wil wel, mijn lijf kan niet meer, oals je op de foto ziet, het lijkt het aan de buitenkant nog wel wat; van binnen ben ik een “kankerroestbak”. Toegevoegd door Ine.

Ik probeer iedere week de blog bij te houden, maar ik weet niet hoeveel weken dat nog zal zijn.

Carel